Για να βρούμε τη λύση πρέπει να γνωρίζουμε το πρόβλημα

Του Γιώργου Αναλυτή

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει τρεις διαστάσεις: μία οικονομική, μία πολιτική και μία θεσμική.

Η οικονομική αφορά στη συσσωμάτωση αγορών (μικροοικονομική ολοκλήρωση) και οικονομιών (μακροοικονομική ολοκλήρωση) των κρατών μελών της Ε.Ε.

Η πολιτική διάσταση είναι η διαμόρφωση ενός νέου δημόσιου χώρου άσκησης εξουσίας, ενώ η θεσμική αφορά στην ανάδυση ενός καινοφανούς για το διεθνές δίκαιο διεθνούς θεσμικού μορφώματος με μεικτά ομοσπονδιακά αλλά και συνομοσπονδιακά χαρακτηριστικά.

Ο κατεξοχήν δημιουργός της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Βαλερί Ζισάρ ντ΄ Εστέν αναφέρει: «…Στη συνθήκη της Λισαβόνας, (η οποία συντάχθηκε αποκλειστικά με βάση το Ευρωσύνταγμα), τα εργαλεία είναι ακριβώς τα ίδια. Μόνο η σειρά τους άλλαξε στην εργαλειοθήκη»  (εφημερίδα «Le Monde», 27-10-2007).

Η ουσία είναι ότι η Ε.Ε. δεν ιδρύθηκε από τους λαούς, αλλά από τις ηγεσίες και τους βασιλείς των κρατών (γι΄ αυτό και τα δημοψηφίσματα δεν είναι ευπρόσδεκτα).

Σήμερα, η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου ευδοκιμούν η ελιά και η… βλακεία. Αφού μας έδωσαν τον «πολιτισμό» και την τεχνολογία τους, αφού μας επέβαλαν την καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής μας (με τις ποσοστώσεις και τις επιδοτήσεις),  αφού μας έκαναν Ευρωπαίους, με τα φιγουρίνια και τον καταναλωτισμό, μας πρόσφεραν και  μνημόνια.

Κι επειδή οι Νεοέλληνες μαραίνονται από έλλειψη ευρωπαϊκού αέρα, αποδέχτηκαν τα μνημόνια, διότι »ήταν αργά να μην τα αποδεχτούμε» !

Υπήρχε και ένα ΟΧΙ στη μέση. Αυτό χαλάει τα σχέδια σε κάθε φθονερό που θα τολμούσε να λερώσει τη μνήμη και την τόλμη του λαού που το ξεστόμισε!

Δυστυχώς όμως, σε λίγες ώρες, μας ξεκαθάρισαν ότι το ΟΧΙ δεν ήταν απάντηση στο ερώτημα «Θέλουμε μνημόνιο κι Ευρώπη;», αλλά στο ερώτημα «Θα φέρεις αντίσταση στο μνημόνιο και σε ό,σα εφαρμόσω;».

Και  πώς  δικαιολόγησαν την αντίσταση και την ανυπακοή στον Γιουνκέρ και την παρέα του;

Συνεδριάζοντας σε κλειστά γραφεία και μπαρ ξενοδοχείων και φεύγοντας από την Ελλάδα για μια καριέρα στο εξωτερικό (όπως έκανε ο Πύρρος Δήμας και τόσοι άλλοι).  Άλλωστε, όταν το καράβι βουλιάζει, τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα από όλους.

Είναι δεδομένο ότι το σκάφος που λέγεται Ελλάδα κινδυνεύει. Παρανοϊκοί κυβερνήτες, πλαισιωμένοι από ανόητους (ιδιώτες) μηχανικούς και αδαείς ναύτες, γλεντοκοπούν μαζί με τους επιβάτες, που είναι βυθισμένοι στην άγνοια. Οι κραυγές φόβου και αγωνίας που ακούγονται, διασκεδάζουν τους γλεντοκόπους που ξέρουν ότι «ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα». Ελάχιστοι ωστόσο συνειδητοποιημένοι, εννοούν και προσπαθούν να εξηγήσουν στους συνεπιβάτες τους τον κίνδυνο που διατρέχουν, παρέχοντας και τις σχετικές οδηγίες διάσωσης.

Δυστυχώς όμως χαρακτηρίζονται «γραφικοί» από τους επιβάτες που συνεχίζουν το γλέντι τους σαν εξαπατημένοι δεσμώτες που έχουν παραδοθεί στον ευδαιμονισμό και τον εφησυχασμό.

Όλοι ξέρουμε ότι είμαστε σε μνημόνιο, όλοι φωνάζουμε για το μνημόνιο, γιατί όμως δεν κάνουμε κάτι; Γιατί δεν βρίσκουμε λύση;

Είναι απλό: «Για να βρούμε λύση θα πρέπει να γνωρίζουμε το πρόβλημα». Για να δώσουμε αγώνα, πρέπει να γνωρίζουμε τον αντίπαλο. Για να πολεμήσουμε πρέπει να ξέρουμε τον εχθρό μας. Όταν ο καθένας μας εθελοτυφλεί και βλέπει το μνημόνιο με τα δικά του μάτια και φωνάζει μόνο για ιδιωτικό συμφέρον και όχι με σκοπό το κοινό συμφέρον, τότε ψάχνουμε λύσεις εφήμερες χωρίς να λύνουμε το πρόβλημα.

Τρεις τυφλοί που δεν ξέρουν πώς είναι ο ελέφαντας, έπιασαν με τα χέρια τους έναν ελέφαντα και κατόπιν περιέγραψαν τι είναι. Ο πρώτος έπιασε το πόδι του και είπε: «Είναι κορμός δέντρου» , ο δεύτερος έπιασε το αυτί του και είπε: «Είναι φύλλο μπανανιάς» και ο τρίτος έπιασε την ουρά του και φώναξε: «Είναι σχοινί».

Αυτό έχουμε πάθει κι εμείς εθελοτυφλούμε… Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε ενώ δεν γνωρίζουμε κι αυτό διότι δεν κοιτάζουμε με ολότητα το κάθε πρόβλημα. Είτε πρόκειται για το μνημόνιο, είτε για την πατρίδα, είτε για κάθε ανησυχία μας, είτε για την ελευθερία.

Την ανησυχία για την ελευθερία, όπως την αποτύπωσε και ο Αντ. Σαμαράκης «…η ανησυχία για την ελευθερία. Γιατί οι λογής-λογής φόβοι που κυριαρχούν στον κόσμο μας και προπαντός οι δυο αυτοί βασικοί φόβοι, ο φόβος του πολέμου και ο φόβος της πείνας, που τελικό αποτέλεσμα έχουν να προδίνουμε την ελευθερία, την ανάγκη για ελευθερία, που μας είναι έμφυτη.

Και σιγά-σιγά θα ρθούν οι κατοπινές γενιές που δεν θα αισθάνονται τίποτα στη λέξη ελευθερία. Γιατί θα νεκρωθεί το ένστικτο της ελευθερίας με τη διαρκή υποταγή στον φόβο του πολέμου και στον φόβο της πείνας. Θα νεκρωθεί η δίψα της ελευθερίας. Οι γενιές που θα ρθούν κάποτε δεν θα ΄χουν το αισθητήριο της ελευθερίας. Αυτό θα είναι η υπέρτατη ποινή. Η οριστική, η τελεσίδικη, η αμετάκλητη κύρωση: ένας κόσμος που η έννοια ελευθερία θα του είναι ξένη».

Ο Γ. Αναλυτής είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.