Πλειστηριασμοί: H αιχμή του δόρατος της υποτέλειας

Του Φώτη Λεπίδα

Ελπίζουμε να μην είναι ανούσιο πλέον, να υπενθυμίζουμε το περιεχόμενο των συνταγματικών μας διατάξεων, ως ύστατη προσπάθεια συμβολής στη διατήρηση της ζωής και της αξιοπρέπειας της κοινωνίας.

Με την ελπίδα αυτή και ενόψει του κυβερνητικού μετεωρισμού, της αβουλίας και της ευδουλείας, κρίνουμε επιβελημένη την υπενθύμιση της διάταξης του αρθρ. 21 παρ. 4  του Συντάγματος που αναφέρει:  

« Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους»

Τα συνταγματικά όρια και οι αντίστοιχες επιταγές, που ο κοινός νομοθέτης αλλά και η διοίκηση, δεν μπορούν να υπερβούν, είναι αυτές που προσδιορίζονται από τις έννοιες «απόκτηση»,  «στέρηση κατοικίας»,  «ανεπαρκής στέγαση» και η «ειδική φροντίδα» για την απόκτηση.

Η «ειδική φροντίδα» του κράτους βεβαίως εκδηλώνεται με τα μέσα και τις δυνατότητες που παρέχονται στα πλαίσια των συνταγματικών κοινωνικών και οικονομικών ορίων.

Το Σύνταγμα θεωρείται μεν ως οικονομικοπολιτικά ουδέτερο, αλλά όχι κατά τρόπο απόλυτο,  μιάς και  το ίδιο, από τη μία τάσσει ορισμένα όρια όπως  τα σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα   και κυρίως της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας  και ιδιοκτησίας  και τον αντίστοιοχο περιορισμό της κρατικής εξουσίας  και από την άλλη επιβάλλει θετικές υποχρεώσεις στο κράτος και τους ιδιώτες  και περιορίζει τα δικαιώματα των τελευταίων.

Στο πεδίο της στεγαστικής πολιτικής το Κράτος εφαρμόζει την ανωτέρω συνταγματική επιταγή του αρθρ. 21 Σ.  μέσω των προγραμμάτων εργατικής κατοικίας, επιδότησης επιτοκίου αλλά και μέσω της επιβολής υπάρξεως τραπεζικών προιόντων «στεγαστικής πίστης» με ευνοϊκούς όρους, αναφορικά με τα επιτόκια, το χρόνο αποπληρωμης, τις εγγυήσεις, τον υπολογισμό του δανείου με βάση τα εισοδήματα κ.ο.κ

Οποιοσδήποτε κλονισμός των συνθηκών και των προϋποθέσεων που ήταν το έρεισμα για την χορήγηση των δανείων, χωρίς υπαιτιότητα των δανειοληπτών, σε καμία περίπτωση μπορεί να αναιρεί το προστατευτικό κέλυφος της παρ. 4 του άρθρου 21 του Συντάγματος.

Η υποχρέωση του Κράτους για την συνταγματικα επιβαλλόμενη «ειδική φροντίδα», δεν παύει υπό οιεσδήποτε συνθήκες, τουναντίον σε συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού σπαραγμού, ενδυναμούται αφού η κατάσταση ανάγκης λειτουργεί υπέρ των αδυνάτων. Η υποχρέωση αυτή όπως και κάθε νομικά δεσμευτική ενέργεια, εκδηλώνεται εντός ιστορικού πλαισίου και σε αναφορά με τις επικρατούσες συνθήκες.

Το γεγονός της «οικονομικής και κοινωνικής» θύελλας που σαρώνει την πατρίδα μας, είναι προφανές πώς επιτάσσει την αυξημένη θωράκιση της κοινωνίας, μέσω του ύστατου νομικού οπλοστασίου που εμπεριέχεται στο Σύνταγμα και  όχι βεβαίως την «παράδοση» του, στο όνομα ενός  κοινωνικά εγκληματικού, εθνικά προδοτικού και νομικά εξαμβλωματικού «Δικαίου της Ανάγκης» υπεράνω θεμελιωδών κανόνων της Πολιτείας.

Οι πλειστηριασμοί είναι θέμα αντισυνταγματικής θέσμισης, ανατροπής νομικού έθους, πολιτικής υποταγής, οικονομικής κατοχής και    εθνικού εξανδραποδισμού.

Ετσι, η πολιτεία (σε όλη την τρίπτυχη εκδήλωση των εξουσιών της) είναι υποχρεωμένη και νομικά , να λάβει μέτρα προστασίας της κατοικίας αυτών που την απέκτησαν επειδή δεν είχαν, η που δεν είχαν επαρκή, επειδή τα εισοδήματα επί των οποίων στηρίχθηκαν για την απόκτησή τους «εξαερώθησαν» μέσα στη δίνη της παραπάνω αναφερθείσης θύελλας.

Αν αυτό δεν το πράξει είτε η νομοθετική, είτε η διοικητική και κυρίως η δικαστική εξουσία, τότε θα αποτελεί η αδράνεια αυτή ιστορικό όνειδος και διαρκές έγκλημα εσχάτης προδοσίας απ’όσους έχουν την σχετική ευθύνη να πράξουν.

Ο Φώτης Λεπίδας είναι Δικηγόρος – Δημοσιολόγος και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Ε.ΠΑ.Μ.